कविता - २०१९ | रमेश पानसे Website

द्यायचे होते तुला मी

रात्र संपली की...

फुले

लहानपणी एकदा

सात सत्ये

आपले बालपण सोडणे

भोवताली नजर टाकली की

मी तिला हो म्हटले असते

निर्णय घेताना

सुख जेव्हा हात धुवून मागे लागते

प्राजक्ताच्या कळ्यांसारख्या कविता

आमचे सारे लक्ष आमच्याकडे

आशा, आकांक्षा, अपेक्षा नि मोठी ध्येये

आपण आपलेच फक्त पाहावे म्हटले

रात्र कशी

आनंद काही आकाशातून पडत नाही

आश्वासित करतात मला तिचे विभ्रम

मूल अक्षरशः स्वतःला घडवत जातं

नाकासमोर सरळ चालावे तर

आपण विश्वास ठेवतो

काळोखावरही प्रेम करावे

आम्ही अखेरचे भेटलो खरेखुरे

उजाड वाड्यात

विश्वाच्या मातीत रुजलेल्या

स्वतःकडे परकेपणाने पाहून

कविता असते आपली पाल्य

आपल्या हातात काहीच नसते

लहान मुले वाढतात

मुले कळतात सहजच

मी भारताचा नागरिक असेनच तर

मातृबद्ध

माझ्यात मी